دکتر سید سلمان فاطمی

آیا سیاهچاله ها- که نابود کننده ی سیارات تصور میشوند- میتوانند منجر به تولید سیارات و ستارگان شوند؟!
مطالعه ای جدید نشان می دهد سیارات می توانند در اطراف یک سیاهچاله ی خیلی بزرگ شکل بگیرند. در قلب کهکشان ما یک غول خفته، خوابیده است: یک سیاهچاله ی غول آسا- که 4 میلیون برابر توده ی خورشید است.
به نظرمی رسد بیشتر کهکشان ها چنین سیاهچاله ی عظیمی را در مرکز خود داشته باشند. ولی اکنون فضانوردان چیزی نامعمول را در مورد این سیاه چاله های غول آسا کشف کرده اند. ممکن است سیارات بر دور این سیاه چاله ها بچرخند.
حس و ادراک- قسمت سی و یکم
از تکینگی تا مغز از مغز تا سیاه چاله ی فضایی- قسمت چهل و هشتم
در پس سیاهی های کیهان، روشنایی ای هست- که نه فقط اندک نیست- بلکه میتواند بسیار روشن و حتی روشن تر از نوری باشد که در اختیار ماست. آنچه ما سیاه تصور می کنیم، الزاما نابود کننده و بی هیچ چیز نیست. بلکه گاهی حیاتی حتی بیشتر از آنچه می شناسیم در آن وجود دارد.(و چه میدانی شب... چیست؟ شب ... از هزار ماه برتر است. و این شعار نیست بلکه گاهی در آنچه حس و ادراک ما سایه ای تاریک تصور میکند بیش از 83 سال ارزش و قدرت وجود دارد!)
کیهانی که بیش از 95% آن، اساسا چیزی است که نمی شناسیم(ماده و انرژی تاریک) طبیعتا دارای شگفتی های بسیاری است که خلاف آن را تصور می کنیم.
آیا سیاهی های کیهان، خالی است؟
ایا آنچه خلا تصور می کنیم، از هر وجودی خالی است؟
آیا اساسا این امکان وجود دارد بر چیزی مارک تهی بودن بزنیم؟
آیا میتوان در این مورد، قطعیت داشت؟
از جاذبه ی نیوتونی و فیزیک سنتی تا فیزیک جدید و نسبیت عام و سیاهچاله های فضایی و از نسبیت عام تا عدم قطعیتی- که ما را در حیرتی بزرگ، گرفتار میکند- نه فقط دانسته های ما کلاسیفیه و مدون نشده بلکه بر حیرت انسان، افزوده شده است. و این حیرت، لازمه ی یک دانش پژوه و محققی است که در پس هر مشاهده به دنبال علت ها و محرک های ایجاد کننده ی آن است وگرنه ذهن های سنگین و جامدی- که به دنبال علت نیست و علیت را لغو میکند و با مشاهده ی جهان خلقت و هر چیز در اطرافش، دچار حیرت و شگفتی نمی شود- بت هایی جامد بیش نیست و لازم است بشکند.

عموما تصور می شود سیارات فقط از صفحات سیارات در حال تشکیل غبارها و گازهای غلیظ، شکل میگیرد و اینها در اطراف ستارگان هستند. پژوهش جدید از رصد خانه ی فضایی بین المللی در ژاپن، پیشنهاد می دهد سیارات می توانند از ابر دوناتی شکل غبار و گاز به نام توروس ایجاد شوند که در اطراف سیاهچاله های غول آسا وجود دارد. پروفوسور ایچیرو کوبوکو و همکاران او در رصد خانه ی بین المللی ژاپن می گوید: تروس می تواند توده ای تا یکصد هزار برابر توده ی غبار اطراف خورشید داشته باشد. برای این- که این غبار، سیارات را تشکیل دهد- نیاز خواهد داشت در ابتدا تبدیل به خوشه شود و این، نیازمند به مناطقی درون ابر با دماهای متفاوت است.
نویسنده ی مقاله توضیح می دهد: صفحه ی غبار دراطراف سیاهچاله آنقدر غلیظ است که شعاع های شدید از منطقه ی مرکزی را مهار میکند و مناطقی با دمای پایین، شکل می گیرد. این غبار می تواند با هم جمع شود و- تا در زمانی که دما خیلی پایین است- سیارات در حال تشکیل را ایجاد کند.
در مناطق با دمای پایین صفحه ی سیاره ی در حال تشکیل، دانه های غبار با پوشش یخی به هم می چسبد و به یک توده ی پرزدار، تبدیل میشود. پژوهشگران نشان دادند این مناطق با درجه حرارت کم، میتواند به ذرات غبار خیلی کوچکی تبدیل شود که در نهایت می تواند به سیارات شبیه زمین تبدیل شود.
پروفسور کوکوبو گفته است: محاسبات ما نشان میدهد ده ها هزار سیاره با توده ای ده برابر زمین، میتواند تا فاصله ی ده سال نوری از سیاهچاله تشکیل شود. در اطراف سیاهچاله ها ممکن است سیستم های سیاره ای در مقیاسی گیج کننده وجود داشته باشد و این یافته ی شگفت آور، الگوی تصور ما را در مورد شکلگیری سیارات به چالش می کشد. پروفسور کیچی وادا از دانشگاه هوکاییدو میگوید: با شرایط درست سیارات، حتی محیط های خشن مانند آنچه دور سیاهچاله است میتواند شکل بگیرد.یافته ها در مقاله ای که در مجله ی ستاره شناسی منتشر خواهد شد، موجود است.
برخی توضیحات دکتر سلمان فاطمی نورولوژیستhttps://www.digitaltrends.com/cool-tech/planets-supermassive-black-holes/?fbclid=IwAR31gpLsnhgS8wNMH7qLYYi1WASuEAOWv5CKgGypkNZ51IRX7qiahglag88