دکتر سید سلمان فاطمی

استیفن هاوکینگ در تفسیر ماده تاریک، خطا کرده است!!

ماده تاریک، جاذبه ای را بر خلاف جاذبه های مرسوم وارد میکند و توازن بین ماده تاریک و ماده روشن، است که کیهان ما را شکل داده است. اگر نیروی تاریک قویتر از حد کنونی شود، کیهان ما(از جمله بدن ما و ابزار هوش و مغز و سیستم های مغزی و ...)، در فضا پراکنده می گردد و اگر نیروی ماده روشن از ماده تاریک پیشی بگیرد همه کیهان، بر خودش منقبض و جمع می شود و نمونه های فریدمان این شکل ها را توضیح میدهد.

(تمام مدل های فریدمان، پیش بینی می کنند که در ابتدای تشکیل جهان، فاصله بین کهکشان ها صفر بوده است زیرا حجم جهان، صفر و در نتیجه چگالی آن، بی نهایت بوده است و این، به آن معنی است که مدل های فریدمان- که بر اساس نظریه نسبیت بنا شده است- می گویند: نقطه ای وجود داشته است که جهان از آن، آغاز شده است و در این نقطه، نظریه نسبیت عام، از اعتبار ساقط میشود. این نقطه، نقطه ی تکینگی نام دارد و انفجار بزرگ، از این نقطه آغاز شده است.)(احمد حسن- توهم بی خدایی- ص 460 ترجمه فارسی)

(زمین در یک مدار مشخص و با سرعتی معین به دور خورشید، می چرخد. چیزی- که این سرعت را در این مدار تعیین میکند- همان نیروی جاذبه است که اجسام بر هم وارد می کنند و نتایج آن نیز برای اجرام بزرگ، مشهود است.

هر چه جرم جسم، بیشتر باشد مقدار نیروی جاذبه بیشتر میشود. ... اگر تصورکنیم جرم خورشید بسیار بیشتر از جرم فعلی آن است، بافت کیهانی انحنای بیشتری پیدا میکند و به دنبال آن، زمین با گردش و سرعت کنونی خود از مدار فعلی، خارج و به دلیل نیروی جاذبه ی خورشید، به سمت آن کشیده می شود. اگر زمین بخواهد از این سرنوشت، رهایی یابد، باید با سرعتی بیشتر از سرعت کنونی خود، به دور خورشید بچرخد تا در همان مسیر باقی بماند.

همچنین اگر فرض کنیم سرعت گردش زمین، بیش از سرعت کنونی آن باشد تا بتواند از جاذبه ی خورشید با جرم فعلی بگریزد، یعنی به سرعت گریز برسد، زمین با خروج از مدارش از خورشید فاصله می گیرد و برای اینکه زمین در یک وضعیت شتاب دار نتواند در موارد دور شونده از خورشید بگریزد، باید جرم خورشید به مقداری زیاد شود که جاذبه ی آن، برای این کار کفایت کند.

مطالب گفته شده علاوه بر زمین، برای کهکشان ها هم صادق است یعنی جرم کهکشان، بر ستارگان و سیارات تاثیر می گذارد.

در دهه سوم قرن بیستم رصدهای ثبت شده از حرکت کهکشان ها در برخی خوشه های کهکشانی، حاکی از آن بود که اینها با سرعتی بیشتر از آنچه نیروی جاذبه ی آن خوشه های کهکشانی، اجازه می دهند، در حرکت می باشند یعنی هرچند این کهکشان ها با سرعتی بیش از سرعت گریز، حرکت می کنند ولی باز هم در مدار خود برجای مانده اند.

این، به آن معنی است که نیروی جاذبه ای در کار است که مانع از گریز آنها شده است و یا آنها را به حرکت با این سرعت وامی دارد)(احمد حسن- توهم بی خدایی- ص 485 ترجمه فارسی)

ماده تاریک و انرژی تاریک، نیرویی است که در کنار جاذبه های خاص عالم مادی ما کششی را وارد می کند تا تاثیرات جاذبه و نیروی تخریب کننده آن به نوعی کاهش یابد. در حالی که سیاه چاله، ستاره مرده ای است که کیهان و ستارگان روشن را جذب جاذبه هنگفت خود میکند و همه چیز را به درون خود می کشد؛ در آنجایی که هیچ نور وروشنایی ای نیست.

در اینجا به بررسی علمی تفاوت بین سیاهچاله ونیروی تاریک می پردازیم:

با وجود هر آنچه دانشمندان کیهان شناسی در گذشته به دست آورده اند، ماده تاریک، سیاه چاله نیست و هر آنچه تاکنون درمورد کیهان می شناسیم، فقط 4% از ترکیب کیهان را تشکیل می دهد در حالی که بقیه آن- که درماده و نیروی تاریک نمود دارد- قابل چشم پوشی است هرچند فرضیات زیادی برای تفسیر آن وجود دارد.

اسرار کیهان

استیفن هاوکینگ در مقاله پژوهشی و معروف خود- که در دهه هفتاد منتشر شد- بیان کرد، ماده تاریک از مجموعه بسیار زیادی از سیاه چاله های ابتدایی تشکیل شده است که در نخستین لحظات تاریخ کیهان، ایجاد شده است، ولی به نظر می رسد این نظر، اشتباه باشد.

در پژوهش جدیدی- که اخیرا در مجله معروف نیچرمنتشر شده است- گروه پژوهشی مشترک از ژاپن وهند و آمریکا اشاره کردند دلایل کافی برای تایید این فرضیه وجود ندارد و رصدهای آنها تاکید کرد هیچ تاثیری از آن سیاه چاله ها وجود ندارد.

و برای فهم واضح تر بیان می شود ماده تاریک با معنی مصطلح، تاریک نیست بلکه چیزی است- که دانشمندان نمی دانند- چیست! و در همه کهکشان ها تاثیر دارد و به هیچ عنوان، رصد پرتویی از آن، وامکان ندارد و آن، کاملا غیر مرئی است ودانشمندان تاثیر جاذبه آن را بر محیط خود ملاحظه کرده اند و ازاین رو آنها وجود آن را فهمیده اند.

سیاه چاله های هاوکینگ

از نظر هاوکینگ، به این دلیل، آن نوع سیاه چاله ها با آن حالت، برگزیده می شود و آنها بسیار کوچک هستند؛ به گونه ای که دیدن آن ممکن نیست ونیز

چگا

لی ای دارد که می تواند تاثیری جاذبه گونه بر محیط خود داشته باشد.

می دانیم- وقتی ستاره ای غول آسا بر خودش منهدم شود- سیاه چاله ها ایجاد می گردد و انفجاری بسیار بزرگ را ایجاد می کند و در مرکز خود، سیاه چاله ای باقی می گذارد که دارای نیروی جاذبه بزرگی است تا آنجا که حتی از گریز نور، جلوگیری میکند و از این رو سیاه، دیده می شود. با این همه، آن، نوعی یکتا از سیاه چاله ها نیست زیرا فشار هر مقدار از ماده به گونه ای- که حجم آن منقبض و جمع شود تا از حجابی مشخص بگذرد- آن را به سیاه چاله تبدیل می کند مثلا انقباض و جمع شدن زمین تا حدی- که در حجم به اندازه دانه انگور شود- زمین را فورا به سیاه چاله، تبدیل می کند.

ازاین رو هاوکینگ تصورکرد در نخستین لحظات از پیدایش هستی- در زمانی که فشار و حرارت، بسیار بالاست- ممکن است مقداری بسیار زیادی از ذرات، به سیاه چاله با حجم بسیار اندک تبدیل شود و نیز تصور کرد آن ذرات، ماده تاریک هستند زیرا چگالی ای دارد و جاذبه آن بر محیطش تاثیر می کند و امکان ندارد در همان زمان آن را ببینیم.

هاوکینگ بر اساس پژوهش جدید خطا کرد و به نظر می رسد این فرضیه غیر ممکن باشد زیرا گروه پژوهشی، دوربینی با دقت بسیار بالا را در تلسکوپسوبارودر قله موناکیا در منطقه هوایی آمریکا به کار بردند تا رصد دقیقی از کهکشان آندرومیدا انجام دهند و این کهکشان، همسایه ماست که در مسافت 2.5 میلیون سال نوری از زمین قرار گرفته است.

گروه پژوهشی کوشید، 190 تصویر متوالی از کهکشان را بر هم منطبق کند تا اختلافات دقیق در پرتوافکنی ستارگان مخصوص به کهکشان را رصد کند. زیرا اگر سیاه چاله هایی بسیار کوچک، کهکشان را احاطه کند بر پرتوافکنی ستارگان خاص به آن کهکشان تاثیر می گذارد و دانشمندان انتظار دارند، تصویری با نور کم در همه دقایق و ساعت ها وجود داشته باشد

و نتایج پژوهش جدید می گوید حالات نور اندک- که می توان آن را با وجود سیاه چاله های ابتدایی تفسیر کرد- جز 0.1% از ترکیب ماده تاریک مورد انتظار از کهکشان اندرومیدا را در بر نمی گیرد یعنی فرضیههاوکینگ درست نیست.

پژوهشگران امیدوارند این پژوهش در توجیه خط حرکت پژوهشی در این عرصه در توجهات نیرومندتر در تفسیرماده تاریک نقش داشته باشد و تا آن زمان این ترکیب پوشیده در کیهان، بر مرکز پژوهش علمی در این عرصه سایه خواهد افکند.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2340485579303469&id=100000261505187