دکتر سید سلمان فاطمی

باز و برونگرا باش تا چیز جدید را بپذیری.
اوشو(چاندرا موهان جین ( هندی | चन्द्र मोहन जैन ) (11 دسامبر 1931 - 19 ژانویه 1990)، همچنین با نام آچاریا راجنیش از سال 1960 به بعد، از 1960 و به بعد، به نام آچاریا راجنیش شناخته می شود.
استاد فلسفه بود و در دهه 1960 به عنوان سخنران عمومی به سراسر هند سفر کرد. انتقاد صریح او از سوسیالیسم ، مهاتما گاندی و مذاهب سازمان یافته جنجال ایجاد کرد.)
هر گام جدید و هر کار سخت جدید، به تو ثروت و غنا خواهد داد.
(زندگی، در حال تحول و دگرکونی همیشگی است؛ به طوری که هر مکان و زمانی- که تجربه می کنیم- بی سابقه و جدید است. حرکت دائمی زمین و کهکشان راه شیری و... و کشش دائمی همه ی اینها به سوی سیاهچاله ی فضایی، سبب میشود در هیچ لحظه ای، در وضعیت مشابه وضعیت قبل نباشیم. در این تحول مداوم، باید برای بقای بیشتر، با محیط جدید، سازگار شد و ناتوانی در سازگاری، سبب نابودی خواهد بود.
برای سازگاری با این تحول همیشگی، انسان، در درجه ی نخست، نیازمند سازگار کردن مغز برای شناخت شرایط جدید است. طبیعتا مغز با افزایش سن، قابلیت سازگاری خود را به تدریج از دست میدهد و به تدریج به محیط، عادت میکند و در گذشته می‌ماند.
این عادت، هرچند سدی در برابر شناخت موارد جدید است، فرایندی برای صرفه جویی در مصرف انرژی در جهان پر رقابتی است که بر اساس قانون تکامل مادی، در صورت نزاع برای بقا، کسی بر کس دیگر رحم نخواهد کرد.
به همین دلایل، مغز، توانایی کمی برای تطابق و سازگاری، به خصوص در دوره ی پیری دارد؛ پس در این تحول مداوم، انسان نیازمند ابزار شناختی ای فراتر از مغز اسیر در ابعاد زمانی و مکانی جهان مادی است تا انسان، با وجود پیر و ناکارآمد شدن مغز، همچنان پرتکاپو و سازگار با محیط باقی بماند و در غیر این صورت، جز مرده ای به ظاهر متحرک، باقی نخواهد ماند.)
وقتی به قدیم بچسبیم تغییر متوقف می‌شود. تغییر با جدید، می آید. با قدیم، جدیدی وجود ندارد ولی ما به آن می چسبیم و وابسته می‌شویم، زیرا امن و آرامش بخش و مانوس به نظر میرسد؛ با آن قدیمی زیسته ای، تو آن را میشناسی از این رو میدانی چگونه با آن برخورد کنی و در مورد آن، آگاهی.
ولی در مورد چیز جدید، خودت را نادان می یابی و بارها دچار اشتباه میشوی.
کسی نمیداند. جدید تو را به کجا خواهد برد؟ از اینجا ترس می آید و به دلیل ترس، به چیز قدیمی میچسبی. در لحظه ای- که به چیز قدیمی، میچسبی- از پیشرفت، باز خواهی ماند.
برون گرا و باز باقی بمان تا چیز جدید را بپذیری.
همیشه گذشته را دفن کن؛ دیروز رفته است و آن، دیروز بوده است، دیروز، هرگز نمیتواند برگردد؛ اگر به آن وابسته باشی با آن میمیری و قبر تو، خواهد شد.
قلبت را برای آنچه رخ می دهد، بگشای. به دمیده شدن خورشید خوش آمد بگو و همیشه بر غروب خورشید بدرود بگو. ممنون باش زیرا بسیار به تو داده شده است ولی به دلیل تشکر و امتنان، به چیزی وابسته مباش.
اگر توانسته باشی این را به یاد داشته باشی، زندگی تو شکوفا خواهد شد و شکل می‌گیرد.
هر گام جدید و هر کار سخت جدید، به تو ثروت و غنا خواهد داد و وقتی همه ی زندگی تو در حال حرکت باشد، وقتی مرگ بیاید، بی نیاز خواهی بود و شیء نهایی را شناخته ای؛ به طوری که امکان ندارد، مرگ را در همراهی با آن، تصور کنی.
مرگ، جز فقیران را گرفتار نمیکند؛ آنها کسانی هستند که زندگی نکردند.
نجیب قلال(پژوهشگر علوم شناختی و فیزیک کوانتوم از کشور تونس)

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10210102407072056&id=1694032511&mibextid=Nif5oz👇