وقتی دانش ما از حس ها و درک های ما فراتر برود، ما دیگر تحت خطای ادراکی حس های خود نخواهیم بود.والتر راسل
“When our knowing exceeds our sensing, we will no longer be deceived by the illusions of our senses.” -- Walter Russell
دانش، محدود به ابعاد چهارگانه ی کیهان مادی نیست و هرچه بتوان بالاتر رفت و فراتر از این ابعاد نگریست، خطای ناشی از احساسات درون مجموعه کیهان مادی کاهش می یابد. مسافری که از روی ابرها بر ماه و خورشید می نگرد مانند ساکن سرزمینی نیست که از زیر ابرها به دنبال هلال و خورشید می گردد؛ با این حال هرچقدر بتوان بالا رفت، همچنان پرده هایی وجود دارد. این پرده ها شاید تیرگی و ضخامت پرده ها و مرزها و حدود کیهان مادی را نداشته باشد، ولی همچنان سدی در برابر حقیقت است.
ناکافی بودن حس ها برای ثبت جریان رو به عقب اشیایی- که رو به جلو حرکت می کنند- سبب خطای ادراکی توالی و زمان می شود.(والتر راسل)
اصالت دادن به زمان و دیگر ابعاد مادی، اصالت دادن به برداشت های خود است. گذشته، امروز و آینده، تعابیری است که معمولا در نتیجه ی ثابت فرض کردن سرعت پرتوهای شناختی به خصوص نور از نگاه ناظری حاصل می شود که در مقایسه با سرعت پرتوها، تقریبا ثابت فرض می شود. اگر پرتوهای شناختی دیگری باشد که با سرعتی بیش از سرعت نور حرکت کند ممکن است در زمانی که هنوز پرتوی نور، به ما نرسیده است آن پرتوها سبب ادراک ناظر هوشمند از گذشته شود. در این حالت، حال و اکنونِ معمول و مرسوم از دید ناظر، تبدیل به آینده می شود!
از سوی دیگر اگر ناظری با سرعت نزدیک به سرعت نور حرکت کند، همسفر پرتوهای نور میشود و پرتوهای نوری که به او میرسد مربوط به گذشته ای دورتر است و در نتیجه گذر زمان برای او کند میشود. اگر ناظری سریعتر از سرعت نور حرکت کند میتواند به گذشته، سفر کند.
از سوی دیگر نگاه بر مجموعه های وسیع و محدود، باعث ادراک متفاوتی از واقعیت می شود. در نگاه به منظره ی یک باغ کوچک که در جلوی چشم ماست، به دلیل سرعت بسیار زیاد نور و ثابت بودن آن، پرتوهایی که به چشم ناظر می رسد تقریبا مربوط به زمان کنونی است ولی نگاه بر آسمان با توجه به مسافت های نجومی موجود در فضا، مسافرتی به گذشته های دور و یا حای میلیاردها سال قبل است.
این تصور وقتی پرتوهایی را در نظر بگیریم که با سرعتی فراتر از سرعت نور و یا نزدیک به بینهایت حرکت می کند در هم میریزد اگر این پرتوها واسطه ی شناخت ما از کیهان باشد، فاصله های نجومی و گذشته و امروز بسیار کوتاه و نزدیک به هم میشود و آنچه اکنون مشاهده می کنیم همان وقایعی است که در همین زمان در حال رخدادن است به جای آنکه نماینده ای از میلیون ها سال قبل باشد.
وجود این پرتوها، خیلی شگفت انگیز و عجیب نیست. در ابتدای کیهان در انفجار بزرگ، سرعت بزرگ شدن کیهان در زمان توسعه ی سریع کیهان)expansion) بسیار فراتر از سرعت نور بوده است.(نگاه شود: مقاله ی از تکینگی تا مغز از مغز تا سیاهچاله فضایی- قسمت بیست و دوم درهمین کانال)
همچنین پرتوهایی بر اساس اصل عدم قطعیت هایزنبرگ از سیاهچاله های فضایی صادر می شود. بر اساس این اصل، هر فضای خالی، خلا مطلق نیست زیرا خلا مطلق به این معنی است که مکان و تکانه ی محیط خلا را که میتواند تا ریزترین اجزا نفوذ داشته باشد، بتوانیم صفر درنظر بگیریم در حالی که اصل عدم قطعیت میگوید امکان تعیین مکان و تکانه ی هیچ ذره ی کوانتومی در یک آن، ممکن نیست.(نگاه شود: به مقاله ی برای مشاهده ی دقیق مکان ذره، باید با پرتویی در طول موج کم به ذره نگاه کرد تا میدان دید محدود باشد. در این حالت، پرتوی نور پر انرژی با ضربه ای که به ذره میزند، تکانه ی آن را تغییر میدهد) این پرتوها با سرعتی فراتر از سرعت نور، میتوانند از جاذبه ی سیاهچاله ی فضایی بگریزند.
عادت به ابعاد مرسوم کیهان، دور از واقعیت های کیهان است. باید طور دیگری بر کیهان نگریست. همیشه جایی برای ناشناخته ها وجود دارد هر چقدر هم به موارد معمول و عادت ها خو گرفته باشیم.
https://www.facebook.com/robertedwardgrant/photos/a.985040538371539/1886662951542622/
آدرس مطب : اصفهان ، خیابان آمادگاه ، روبروی داروخانه سپاهان ، مجتمع اطبا ، طبقه اول
تلفن : 32223328 - 031