یک آنتی بادی مونوکلونال، کاهش قدرت حرکتی را در بیماری پارکینسون کاهش می دهد
16 آوریل 2024
خلاصه:طبق یک تجزیه و تحلیل اکتشافی از فاز 2 کارآزمایی بالینی
،پراسینزوماب-
یک آنتی بادی مونوکلونال که تجمع آلفا سینوکلئین را هدف قرار می دهد- در کاهش سرعت زوال حرکتی در بیماری پارکینسون به سرعت در حال پیشرفت (PD)، نویدبخش است.
در حال حاضر هیچ درمان واقعی بیماری برای PD وجود ندارد،(با وجود درمان های سودمند علامتی)، پراسینزوماب با اتصال خاص به آلفا سینوکلئین انباشته- که یک محرک اصلی آسیب شناسی PD است- یک پیشرفت بالقوه را ارائه می دهد.
در کارآزمایی، پراسینزوماب به طور قابل توجهی، بدتر شدن علائم حرکتی را در بیماران مبتلا به بیماری به سرعت در حال پیشرفت در یک سال، در مقایسه با بیمارانی که دارونما مصرف می کردند، کاهش داد.
این یافته نیاز به تحقیقات بیشتر را برای تأیید اثربخشی پراسینزوماب در جمعیتهای وسیعتر و آنهایی که پیشرفت بیماری کندتر دارند، نشان میدهد.
حقایق کلیدی:
Prasinezumab
برای هدف قرار دادن و تجزیه آلفا سینوکلین تجمع یافته- که در پیشرفت بیماری پارکینسون نقش دارد- طراحی شده است.
در کارآزمایی PASADENA، پراسینزوماب به طور موثری باعث کاهش بدتر شدن علائم حرکتی در بیماران مبتلا به PD شد
این بیماران پس از یک سال درمان به عنوان بیماری در حال پیشرفت سریع شناخته شده بودند.
این کارآزمایی از ارزیابی علائم حرکتی با استفاده از بخش سوم مقیاس رتبهبندی یکپارچه جامعه اختلال حرکتی (MDS-UPDRS) برای ارزیابی علائم حرکتی، استفاده کرد. این دارو مزایای قابل توجهی را در پیشرفتکنندگانِ سریع اما نه در پیشرفتکنندگانِ آهسته نشان داد.
منبع:مجله ی نیچر
همانطور که در تجزیه و تحلیل اکتشافی داده های یک کارآزمایی بالینی بزرگ فاز 2 در Nature Medicineگزارش شده است ،Prasinezumab، یک آنتی بادی مونوکلونال، نشان داده شده است که علائم زوال حرکتی را در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون (PD) که بیماری به سرعت در حال پیشرفت هستند، کاهش می دهد.
تجمع آلفا سینوکلئین در مغز، مشخصه ی PD است و چندین مطالعه ی پیش بالینی نشان داده اند که این آسیب شناسی عامل اصلی پیشرفت بیماری است.
پراسینزوماب، اولین آنتی بادی مونوکلونال درمانی تجربی است که برای اتصال آلفا سینوکلئین تجمع یافته، طراحی شده و امکان تجزیه آن را فراهم می کند.
این آنتی بادی اخیراً در 316 بیمار مبتلا به PD در مراحل اولیه در کارآزمایی بالینی PASADENA در فاز 2 مورد بررسی قرار گرفت، اما مشخص شد که تأثیر معنیداری بر پیشرفت بیماری در این گروه ندارد. با این حال، شرکت کنندگان در کارآزمایی، پیشرفت بیماری بسیار متغیری داشتند.
جنارو پاگانو و همکارانش، اثرات بالقوه پراسینزوماب را بر پیشرفت حرکتی در چهار زیرجمعیت از پیش تعیین شده- که علائم حرکتی به سرعت در حال پیشرفت در کارآزمایی PASADENA داشتند- تجزیه و تحلیل کردند.
محققان دریافتند که درمان پراسینزوماب در مقایسه با علائم حرکتی افرادی که با دارونما درمان شدهاند، باعث کاهش بدتر شدن علائم حرکتی در تمام زیرجمعیتهایی که به سرعت در حال پیشرفت هستند، پس از 52 هفته میشود.
این اثر در زیرجمعیتهای تحت درمان که بهعنوان پیشرفتکننده ی آهسته مشخص میشوند، دیده نشد.
ارزیابی علائم حرکتی با استفاده از بخش سوم مقیاس رتبهبندی یکپارچه جامعه اختلال حرکتی (MDS-UPDRS)- که ابزار ارزیابی بالینی استاندارد برای کمی کردن علائم حرکتی در PD است- انجام شد.
این یافته ها نشان می دهد که اثربخشی بالینی پراسینزوماب تنها در یک سال در بیماران تحت درمان PDِ به سرعت در حال پیشرفت، مشاهده می شود. تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا پراسینزوماب ممکن است در بیماران با پیشرفت کندتر بیماری پس از دوره های طولانی تر درمان موثر باشد، مورد نیاز است.
همچنین آزمایشات بیشتری برای تأیید این اثرات در بیماران مبتلا به PD به سرعت در حال پیشرفت، مورد نیاز است و این در حال حاضر در یک کارآزمایی بزرگ فاز 2 (مطالعه PADOVA) در حال بررسی است.
پراسینزوماب، پیشرفت حرکتی را در بیماری پارکینسون در مراحل اولیه به سرعت در حال پیشرفت کاهش می دهد .(https://www.nature.com/articles/s41591-024-02886-y)
خلاصه
Prasinezumab
یک آنتی بادی مونوکلونال است که به آلفا-سینوکلئین تجمع یافته را متصل می شود، به عنوان یک درمان بالقوه اصلاح کننده بیماری در مرحله اولیه بیماری پارکینسون مورد بررسی قرار گرفته است.
اگرچه در مطالعه فاز 2 PASADENA، نقطه پایانی اولیه (مقیاس رتبه بندی بیماری پارکینسون یکپارچه جامعه اختلال حرکتی (MDS-UPDRS) از مجموع قسمت های I + II + III) برآورده نشد، افراد تحت درمان با پراسینزوماب پیشرفت کندتر علائم حرکتی را در شرکت کنندگان تحت درمان (MDS-UPDRS قسمت III)نسبت به دارونما نشان دادند.
ما در اینجا یک تجزیه و تحلیل اکتشافی را گزارش میکنیم که ارزیابی میکند آیا پراسینزوماب مزایای بیشتری بر پیشرفت علائم حرکتی در زیرگروههای از پیش تعیینشده با پیشرفت حرکتی سریعتر نشان میدهد یا خیر.
اثرات بالقوه Prasinezumab بر پیشرفت بیماری در چهار زیرجمعیت از پیش تعیین شده و شش زیرجمعیت اکتشافی PASADENA ارزیابی شد: استفاده از مهارکنندههای مونوآمین اکسیداز B در ابتدا (بله در مقابل خیر).
مرحله هوهن و یار Hoehn and Yahr (2 در مقابل 1);
اختلال رفتار خواب حرکت سریع چشم (بله در مقابل خیر)؛
ساب فنوتیپ های مبتنی بر داده (بدخیم منتشر در مقابل بدخیم غیر منتشر).
سن در ابتدا (≥60 سال در مقابل 60 سال)؛
جنسیت (مرد در مقابل زن)؛
طول مدت بیماری (> 12 ماه در مقابل <12 ماه)؛
سن در هنگام تشخیص (≥60 سال در مقابل 60 سال کمتر)؛
ساب فنوتیپ های حرکتی (آکینتیک-سخت در مقابل لرزش غالب)؛
و ساب فنوتیپ های حرکتی (اختلال در راه رفتن بی ثباتی وضعیتی در مقابل لرزش غالب).
در این زیرجمعیتها، تأثیر پراسینزوماب بر کاهش پیشرفت علائم حرکتی (MDS-UPDRS قسمت III) در زیرجمعیتهایی که به سرعت در حال پیشرفت بودند (به عنوان مثال، شرکتکنندگانی که بدخیم منتشر شده بودند یا در ابتدا از مهارکنندههای مونوآمین اکسیداز B استفاده میکردند) بیشتر بود.
این تجزیه و تحلیل اکتشافی نشان می دهد در یک کارآزمایی یک ساله، پراسینزوماب ممکن است پیشرفت حرکتی را به میزان بیشتری در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون در حال پیشرفت کاهش دهد.
https://neurosciencenews.com/monoclonal-antibody-parkinsons-25931/
آدرس مطب : اصفهان ، خیابان آمادگاه ، روبروی داروخانه سپاهان ، مجتمع اطبا ، طبقه اول
تلفن : 32223328 - 031